پویا بهاری

ارزش مجاهد در راه خدا

مدخل
جهاد در راه خدا، ترازوئى براى سنجش ايمان است، به درستى كه در آن موقعيّت هر كس خود را بهتر از سابق خواهد شناخت و ميزان دلبستگى و وابستگى خود را به دنيا و آنچه در اوست، خواهد دانست، در راه خدا از جان گذشتن ارزشى بسيار دارد، تا جائى كه وقتى حضرت اميرالمؤمنين(ع) براى حفظ پيامبر خدا از جان خويش مى گذرد، اين آيه شريفه در شأن او نازل مى شود:

وَمِنَ النَّاسِ مَن يَشْرِي نَفْسَهُ ابْتِغَاء مَرْضَاتِ اللّهِ وَاللّهُ رَؤُوفٌ بِالْعِبَادِ آيه 207 سوره بقره

«بعضى از مردم جان خود را در برابر خشنودى خدا مى فروشند، و خداوند نسبت به بندگانش مهربان است».

(ابن عباس نقل مى كند، كه اين آيه درباره حضرت على(ع) نازل شده است، در «ليلة المبيت» پيامبر از دست مشركين به غار پناه مى برد و حضرت اميرالمؤمنين(ع) به جاى پيامبر، در بستر او مى خوابد و دشمن به تصور اينكه پيامبر در خانه است، خانه را محاصره مى كند...)

اين جهاد در راه خدا است كه صداقت هر كس را نشان مى دهد، در اين آيه شريفه دقّت كنيد كه خداوند عاقبت مؤمنين راستگو را چگونه توصيف مى كند:
إِنَّمَا الْمُؤْمِنُونَ الَّذِينَ آمَنُوا بِاللَّهِ وَرَسُولِهِ ثُمَّ لَمْ يَرْتَابُوا وَجَاهَدُوا بِأَمْوَالِهِمْ وَأَنفُسِهِمْ فِي سَبِيلِ اللَّهِ أُوْلَئِكَ هُمُ الصَّادِقُونَ آيه 15 سوره حجرات
«همانا مؤمنان (واقعى) كسانى هستند كه به خدا و رسول او ايمان آورده، پس از آن هيچگاه شك به دل راه ندادند و در راه خدا با مال و جانشان جهاد كردند، ايشان به حقيقت راستگو هستند».

و اينان كه ايمان آورده و هجرت نموده و به جهاد برخواسته اند منتظر رحمت پروردگار خويش هستند.

إِنَّ الَّذِينَ آمَنُواْ وَالَّذِينَ هَاجَرُواْ وَجَاهَدُواْ فِي سَبِيلِ اللّهِ أُوْلَـئِكَ يَرْجُونَ رَحْمَتَ اللّهِ وَاللّهُ غَفُورٌ رَّحِيمٌ آيه 218 سوره بقره
«آنان كه ايمان آوردند و از وطن خود مهاجرت كردند و در راه خدا جهاد نمودند، آنان اميدوار و منتظر رحمت خدا باشند كه خدا بر آنها بخشاينده و مهربان است».
بى شك كسانى كه خواب را بر خود حرام كرده، در راه خدا دل از خانه و آشيانه شسته اند و راهى جبهه ها گشته اند، بر كسانى كه از علائق دنيوى نبريده، در خانه هاى خويش راحت آرميده اند، برترى بسيار دارند، قرآن مجيد به اين نكته اشاره مى فرمايد:

لاَّ يَسْتَوِي الْقَاعِدُونَ مِنَ الْمُؤْمِنِينَ غَيْرُ أُوْلِي الضَّرَرِ وَالْمُجَاهِدُونَ فِي سَبِيلِ اللّهِ بِأَمْوَالِهِمْ وَأَنفُسِهِمْ فَضَّلَ اللّهُ الْمُجَاهِدِينَ بِأَمْوَالِهِمْ وَأَنفُسِهِمْ عَلَى الْقَاعِدِينَ دَرَجَةً وَكُـلاًّ وَعَدَ اللّهُ الْحُسْنَى وَفَضَّلَ اللّهُ الْمُجَاهِدِينَ عَلَى الْقَاعِدِينَ أَجْراً عَظِيماً (95) دَرَجَاتٍ مِّنْهُ وَمَغْفِرَةً وَرَحْمَةً وَكَانَ اللّهُ غَفُوراً رَّحِيما ًسوره نساء، آيات 95 - 96
«هرگز، مؤمنانى كه (بدون هيچ عذرى مانند نابينائى و مرض و غيره) جهاد را ترك نمايند با آنان كه به مال و جان در راه خدا جهاد كنند (در مراتب ايمان، يكسان نخواهند بود، خدا مجاهدان فداكار به جان و مال را بر نشستگان، از حيث مرتبه و مقام بلندى و برترى بخشيده است و همه اهل ايمان را وعده نيكو (كه دخول در بهشت است) فرموده است و مجاهدان را بر نشستگان به اجر و ثوابى بزرگ برترى داده است * اين درجات (و برترى رتبه ها) از نظر بخشايش و رحمت است كه خدا (درباره خلق آمرزنده و مهربان است».

1ـ قال رسول الله(ص): «إنَّ أوَّلَ مَنْ قاتَلَ فى سَبيل اللّهِ إبراهيمُ الخليل حَيثُ أسَرَتِ الرّومٌ لُوطاً، فَنَفَرَ إبراهيمُ(ع) واسْتَنْقَذَهُ مِن أيدِيهِمْ». (مستدرك الوسائل، ج 2، ص 242 - بحارالانوار، ج 100، ص 16 - نوادر راوندى، ص 23.)
«اولين كسى كه در راه خدا قتال و جنگ نمود، ابراهيم خليل بود، هنگامى كه لشكريان روم، لوط را به اسارت گرفتند، پس ابراهيم به كمك او شتافت (جنگ كرد) و او را از دست آنها نجات داد».

2ـ عن جعفر عن ابيه(ع) قال: «أوَّلُ مَنْ قاتَلَ إبراهيمُ(ع) حَيثُ أسَرَتِ الرّومٌ لُوطاً، فَنَفَرَ إبراهيمُ(ع) حتّى اسْتَنْقَذَهُ مِن أيدِيهِمْ...». (وافى، ج 2، جزء 9، ص 27.)
حضرت امام صادق از حضرت امام محمد باقر(ع) نقل مى كند كه فرمود: «اولين كسى كه قتال كرد، ابراهيم(ع) بود، هنگامى كه لشكريان روم، لوط را به اسارت گرفتند، پس از آن ابراهيم پيش رفت تا آنكه او را از دست آنها نجات داد».

3ـ و عن على(ع) أنّه قال: «أوَّلُ مَن جاهَدَ فى سَبيلِ اللّهِ إبراهيمُ(ع) أغارَتِ الرّومُ عَلى ناحِيَة فيهَا لُوطٌ(ع) فَأسَروهُ فَبَلَغَ ذلِكَ إبراهيمَ(ع) فَنَفَرَ فَاسْتَنْقَذَهُ مِن أيْديهِم وَ هوَ أوَّلُ مَن عَمِلَ الرّاياتِ عَلَيهِ أفضَلُ السَّلامِ». (بحار، ج 100، ص 51 - دعائم الاسلام، ج 1، ص 341).
حضرت اميرالمؤمنين(ع) مى فرمايد: «اول كسى كه جهاد در راه خدا كرد ابراهيم(ع) بود، در وقتى كه روميان مكانى را مورد تاخت و تاراج قرار دادند كه لوط(ع) در آنجا بود، پس او را به اسارت خويش در آوردند، اين خبر به ابراهيم(ع) رسيد پس از آن ابراهيم جلو رفت و (با اقدام جهادى خود) او را از دست آنان نجات داد و او اوّل كسى است كه پرچم را به عمل آورد (ساخت و به دست گرفت)، بر او بهترين سلام ها باد.

4ـ قال رسول اللّه(ص): «مَثَل المُجاهِدينَ فِى سَبيلِ اللّهِ كَمَثَلِ القائِمِ القانِتِ لا يَزالُ فى صَومِهِ وَ صَلاتِهِ حتّى يَرْجِعَ إلى أهلِهِ». (مستدرك الوسائل، ج 2، ص 243.
پيامبر اكرم(ص) فرمود: «مثل مجاهدين در راه خدا، مثل كسى است كه قائم و قانت (در حالت قيام و قنوت) باشد، و هميشه در روزه و نماز بوده باشد، تا آنگاه كه به سوى اهل و خانواده خويش بازگردد».

5ـ قال رسول اللّه(ص): «المُجاهِدونَ فى سَبيلِ اللّهِ قُوّادُ أهلِ الجَنّةِ». (مستدرك الوسائل، ج 2، ص 244).
رسول خدا(ص) فرمود: «مجاهدان در راه خدا، رهبران اهل بهشت اند».

6ـ قال رسول اللّه(ص): «يَرْفَعُ اللّهُ المُجاهِدَ فى سَبيلِهِ عَلى غَيرِهِ مِأةَ دَرَجَة فِى الجَنَّةِ ما بَيْنَ كُلِّ دَرَجَتَيْنِ كَما بَيْنَ السَّماءِ وَ الأرْضِ». (مستدرك الوسائل، ج 2، ص 244).
پيامبر اكرم(ص) فرمود: «خداوند، مجاهد در راهش را بر غير او صد درجه در بهشت رفعت و بلندى بخشد، كه فاصله ميان هر دو درجه همانند فاصله ميان آسمان و زمين است... (كنايه از بلندى رتبه مجاهد در راه خدا است)».

7ـ قال النّبى(ص): «إنَّ اللّهَ يَدْفَعُ بِمَن يُجاهِدُ عَن مَن لا يُجاهِدُ». (مستدرك الوسائل، ج 2، ص 243).
پيامبر اكرم(ص) فرمود: «همانا خداوند (بلاها و... را) از كسى كه جهاد نمى كند، به واسطه كسى كه جهاد مى كند دور مى كند».

8ـ قال رسول اللّه(ص): «دَعا مُوسى وَ أمَّنَ هارونَ(ع) و أمَّنَتِ المَلائِكَةُ فَقالَ اللّهُ عزّوجلّ: اسْتَقيما فَقَد أُجيبَتْ دَعْوَتُكُما وَ مَن غَزَا فى سَبيلِ اللّهِ عَزَّوَجلَّ أُسْتُجيبَتْ لَهُ كَما أُسْتُجيبَتْ لَهُما إلى يَومِ القِيامَةِ». (مستدرك الوسائل، ج 2، ص 242.)
پيامبر اكرم(ص) فرمود: «حضرت موسى(ع) دعائى كرد، و هارون(ع) و ملائكه آمين گفتند، پس خداوند عزّوجل فرمود: پايدار باشيد، هر آينه دعاى شما را قبول مى كنم، و هر آن كس كه در راه خداوند عزّوجل جنگ كند، دعاى او قبول مى شود، همانطور كه دعاى آن دو (موسى و هارون) تا روز قيامت قبول شد».

9ـ عن أبى عبداللّه(ع) قال: «ثَلاثُةٌ دَعْوَتُهُم مُسْتَجابَةْ، أَحَدُهُمُ الْغازِى فِى سَبيلِ اللّهِ فَانْظُرُوا كَيْفَ تَخْلُفُونَهُ». (وسائل الشيعة، ج 11، ص 13 - تهذيب، ج 6، ص 122 - وافى، ج 2، جزء 9، ص 9.)
امام صادق(ع) فرمود: «دعاى سه كس پذيرفته مى شود، يكى از آنها رزمنده اى است كه در راه خدا مى جنگد، پس ببينيد چگونه جانشين او مى شويد؟». (مرحوم فيض كاشانى(ره) در بيان اين حديث مى فرمايد: يعنى كيف تكونون خليفة له فى أهله، هل تحسنون اليهم ام تسيئون - وافى، ج 2، جزء 9، - ص 9.)

يعنى در غياب او چه مى كنيد، آيا مايه آزار و اذيّت او را فراهم مى كنيد يا نه؟ آيا از ارزشها و آرمانهاى او حمايت مى كنيد يا نه؟ و بالأخره با خانواده او چگونه رفتار مى كنيد؟

10ـ عن أبى بصير، قال: «قُلْتُ لاِبى عَبدِاللّهِ(ع) أىُّ الْجِهادِ أفْضَلُ؟ فَقالَ: مَنْ عُقِرَ .
جَوادُهُ وَ أهْرِيقَ دَمُهُ فِى سَبيلِ اللّهِ». (وسائل الشيعه، ج 11، ص 6 - فروع كافى، ج 1، ص 342 - وافى، ج 2، جزء 9، ص 10.
ابوبصير مى گويد: «من به امام صادق(ع) عرض كردم، كدامين جهاد برتر است؟ فرمود آنكه اسبش (و مركبش) زخم بردارد و خون او در راه خدا ريخته شود (كنايه از سخت ترين نوع جهاد است)».

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: