پویا بهاری

چفیه هامان را به یغما برده اند

همنشین از همنشین رنگ می گیرد، خوشا آنکه با تو همنشین است...

حفظ روحیه بچه ها در عین سختی و فشار باعث پیروزی ما شد

"خدا حافظ خانوم کوچولو"


اگـــه جای ایـــن خانوم کوچـــولـــو بودی الان بعد بیســـت سال چه حســـی داشتـــی؟

حس زندگی یعنی این:
اراده
توکل
امید
شجاعت
هر چی حس مثبته، تو این عکس موج می زنه

خیلی عکس قشنگیه. ان شالله که این بسیجی شجاع صحیح و سالم باشه

شب بود. عملیات والفجر 4 خورده بودیم به میدان مین. وسط میدان مین کسی نشسته بود و بچه ها را به جلو هدایت می کرد. برایم عجیب بود که چرا این جا نشسته. تا کنارش رسیدیم کنجکاو شدم و گفتم چرا خودت جلو نمی روی؟ وقتی دید خیلی اصرار دارم گفت: سرت را پایین بیاور.
سرم را خم کردم گفت: «بابا من پاهام قطع شده نگذار بچه ها بفهمند، روحیه شان خراب می شود»

حدود ساعت 6 یک برادر ارتشی که یک لندرور عراقی را به غنیمت گرفته بود، به جای ما آمد و روی جاده که بغلش ما سنگر ساخته بودیم، در فاصله ی 50 متری ما پارک کرد تا با برادران ارتشی تیپ 5 هوابرد صحبت کند. همین که از ماشین پیاده شد، از سینه به بالا قطع شد و حتی ذرات گوشت و مغز سرش روی لباس های دیگر برادران ارتشی و بسیجی ریخت. این اولین بار بود که فردی در مقابلم این گونه به سعادت شهادت دست می یافت.

عاشق رفتن،کی از رفتن پشیمان میشود؟

سه ساله بودم که پدرم از خانه رفت
چیز زیادی برای من و مادرم نگذاشت
فقط گفت که زود بر میگردد
سال ها میگذرد!
پدرم بد قول نبود..

سردار بی ادعا...

چیزی که هنوز خاطره اش قلب مرا به درد می آورد، دو جنازه ای بود که در آغوش هم جان باخته بودند و بدن هاشان در هم گره خورده بود. پدر و پسری که در آغوش هم به شهادت رسیده بودند . معلوم نبود که پدر برای کمک به پسرش رفته یا پسر برای کمک به پدرش...
رضا رضوانی از رزمندگان جبهه غرب. بازی درا

خطاب به داعشی ها :
ما از سبوی شاه دین مجنون و مستیم...
برگـــرد تا ســـــــربند یــــا زهرا نبستیم .

هم قد گلوله توپ بود.

گفتم: چه جوری اومدی اینجا؟

گفت: با التماس!

گفتم : چه جوری گلوله رو بلند می‌کنی میاری؟

گفت: با التماس!

به شوخی گفتم، می‌دونی آدم چه جوری شهید میشه؟

لبخندی زد و گفت: با التماس!

تکه های بدنش رو که جمع می‌کردم فهمیدم چقدر التماس کرده

شهدا دعا داشتند ادعا نداشتند

نیایـش داشتند نمایش نداشتند

حیا داشتند ریا نداشتند

رسم داشتند اسم نداشتند

برگشت به سمت ما و پوتین‌هایش را در آورد و گفت: ‌اینها نواند.